„Każda dusza jest mieszkaniem Boga. Niebo, szczęście wiekuiste, polega na tym, że wszyscy żyją tam w Bogu, w całej Trójcy Świętej, w Przedwiecznej Miłości. Tam jest jedna miłość, jedno zjednoczenie, jedno szczęście… Tam nie będzie już płaczu… Wszyscy się tam cieszą,
Przede wszystkim jest tam ogromnie miło, a nie ma żadnych cierpień, tylko jedna radość, bo jaki jest Bóg w miłości, taki również jest w sprawiedliwości. Każdy otrzyma tam swoją zapłatę. Nic nie jest zapomniane, co na ziemi robimy dobrego.

Aby zostać szczęśliwym i być w Niebie, nie trzeba dokonywać trudnych ani wielkich rzeczy, jak to się nam wydaje. Najważniejsze mieć dobrą intencję!

Dusze pragnące dostać się do Nieba drogą wielkiej doskonałości i świętości, niech mają wielkie nabożeństwo do Niepokalanej Matki… Widzę całe zastępy dusz w Niebie, które przeważnie są zbawione przez Niepokalaną Dziewicę.

Aby dojść do wiecznej szczęśliwości, trzeba tylko jednej rzeczy: zmienić te wielkie szaleńst­wa ziemskie na szaleństwa Boże…. Takich szaleńców Bożych potrzeba nam we wszystkich warstwach w całym społeczeńst­wie, a zwłaszcza potrzeba nam szaleńców kapłanów… Przede wszystkim zaś biskupi i cała hierarchia wyższa powinna stać na wysokim piedestale świętości, sami powinni stać się świętymi, aby uświęcić drugich i żądać świętości od drugich…. Wyższa hierarchia powinna tak postępować jak Chrystus: nie myśleć o godności swojej zewnętrznej, ale o godności wewnętrznej. Powinni stać się jako dzieci, bo powiedzia­ne jest: „Kto nie stanie się jako dziatki, nie wejdzie do Królestwa Niebieskiego”. Gdy widzą kapłani owieczki zagubione, to niech nie złorzeczą im, ale niech spytają się najpierw swojej własnej duszy, czy oni nie są powodem, że ich owieczki poszły na manowce… Niech się tym nie zrażają dostojnicy. Czas jest, by usłuchali głosu Ducha Świętego. Niech wiedzą o tym, że miasto Pańskie gore, a oni śpią… Niech się zbudzą i ratują, do­póki można i niech nie doprowadzą Jezusa do tego, aby musiał płakać nad nimi, jak nad Jeruzalem… Kapłani niech głoszą, niech proszą dusze, aby się stały ofiarami za dusze kapłańskie.
Dusza, która kocha, jest straszna dla szatana… Szatan, gdyby umiał kochać, nie byłby szatanem.

(…) Bóg nie może się odłączyć od duszy, która Go kocha. Choćby Bóg widział w tej duszy całe piekło grzechów i złośliwoś­ci, jeśli taka dusza wzbudzi akt doskonały, akt miłości Bożej, mówiąc: „Boże, kocham Cię, przebacz mi”. To w tej duszy niknie całe piekło i choćby tam było gniazdo szatanów, to taki akt jest jakby egzorcyzmem – egzorcyzmem miłości Bożej, że Bóg wyrzuca wszystko, co złe, wyrzuca szatana i sam Bóg zasiada na tronie serca człowieka, staje się Królem, Panem jego duszy.”