Legion Małych Rycerzy Miłosiernego Serca Jezusowego

Zofia Grochowska
założycielka
Małych Rycerzy Miłosiernego Serca Jezusowego

Ja was wybrałem i was powołem, potrzebuję was i wzywam.

> Duchowość > Świadectwa > Inne

Nie zmarnuj swojego życia, nie przegap wieczności - świadectwo Mirosława

Misje to moja pasja - to moja droga do świętości

Nazywam się Mirosław Rudnicki – jestem świeckim franciszkaninem, po profesji wieczystej. Moje życie to rozdwojona droga; życie grzeszne i dynamiczne to jedna z nich, druga zaś pełna jest tęsknoty za Królestwem Bożym.

Pięć lat temu, podczas misji zorganizowanych w kościele, usłyszałem w swoim sumieniu słowa: „nie zmarnuj swojego życia, nie przegap wieczności”. Były to subtelne i pełne miłości słowa Chrystusa: „bardzo cię proszę”. Ja to usłyszałem i odpowiedziałem na zaproszenie, jakie otrzymałem w tamtym momencie. Wówczas zostało rozbudzone we mnie powołanie misyjne mające za cel służbę Bogu i ludziom.

Od młodych lat marzyłem o tym, aby służyć biednym i pokrzywdzonym, pragnąłem inspirować ludzi do lepszego życia. Uważałem, że sprawą najważniejszą jest zadać sobie pytanie: „po co żyję, jaki jest sens mojego życia?” – i obecnie znajduję odpowiedź: odkryć wolę Bożą i wypełnić ją całym swoim życiem. To właśnie zrobiłem, a wszystko zaczęło się w kościele stygmatów św. Franciszka, na ulicy Zakroczymskiej w Warszawie. Na stoliku leżał biuletyn „Misje Afrykańskie”, a na jego ostatniej stronie widniał tytuł „Adopcja na odległość”, czyli misyjny program pomocy dzieciom w Afryce. Ten temat w jednej chwili tak mnie poruszył i zainspirował do działania, że nie miałem wątpliwości, że to Pan Bóg przemawia i stawia przede mną konkretne zadania do wykonania.

W biuletynie był numer telefonu do sekretariatu misyjnego Franciszkanów - zadzwoniłem i umówiłem się na spotkanie z ojcem Mirosławem Buczko. Przedstawiłem mu plan, jaki zlecił mi do realizacji Pan Bóg. Ojciec Mirosław nie sprzeciwiał się żadnemu mojemu pomysłowi. Zaakceptował całość planu, a ja, pełen Bożego entuzjazmu, ruszyłem do działania. Rozpocząłem bezpośrednią współpracę z sekretariatem misyjnym w Niepokalanowie. Moim opiekunem i osobą, która wspierała mnie w realizacji planu był ojciec Mirosław. Człowiek anioł i autorytet, jak to się mówi „człowiek do tańca i do różańca”. Ojciec Buczko nie pouczał, nie prawił kazań, za to emanował dobrocią i radością. Samo przebywanie z nim uczyło życia na wskroś chrześcijańskiego, było czymś w rodzaju rekolekcji. Wzór służby Panu Bogu, jaki miałem szczęście podglądać u tego wyjątkowego kapłana i misjonarza, stał się dla mnie wzorem do naśladowania w przeżywaniu mojego chrześcijańskiego życia. Od tej pory miało być ono całkowicie oddane pracy w służbie Panu Bogu i bliźnim z radosnym sercem, pomimo piętrzących się przeciwności. Pierwszym z punktów planu było założenie Wspólnoty Przyjaciół Misji Franciszkańskich, której nadrzędny cel stanowiło budowanie zaplecza misyjnego dla misjonarzy franciszkańskich pracujących w Tanzanii. Od tej pory misje stały się moją pasją, moim nowym życiem. Poczułem, że jestem na właściwym miejscu, jestem szczęśliwy. Formacja duchowa założonej wspólnoty polega na ciągłym uczeniu się naśladowania Chrystusa Pana, na stawaniu się każdego dnia coraz lepszym. Naszym zawołaniem stało się powiedzenie: módl się i czyń dobro.

Zwykle tak bywa, że to człowiek ciągle prosi Boga o coś. My chcieliśmy zrobić coś pięknego dla Pana Boga. Zaczęliśmy organizować autokarowe pielgrzymki misyjne, podczas których nawiedzamy najpiękniejsze miejsca święte w całej Polsce. Prowadzimy wówczas edukację misyjną: opowiadamy o misjach, przekazujemy bieżące informacje na temat tego, co się dzieje na misji w Tanzanii (dzięki rozmowom z o. Mirosławem tam pracującym), słuchamy wykładów na temat misji oraz życia duchowego, modlimy się, organizujemy spotkania z misjonarzami, dajemy osobiste świadectwa działania Pana Boga w naszym życiu. Dzięki dobrowolnym ofiarom składanym przez uczestników pielgrzymek zbieramy pieniądze, które przekazujemy na realizację projektów misyjnych prowadzonych przez ojców franciszkanów w Tanzanii. I tak dzięki ludzkiej życzliwości i ofiarności dofinansowujemy przedszkole w Kagongo, zakupiliśmy piec do pieczenia bułek dla 1500 dzieci w szkole w Dar es Salaam. W sumie, w ciągu ponad czterech lat, przekazaliśmy na realizację projektów 40 000 zł. Podjęliśmy patronat nad misjonarzami. Przyjmujemy intencje mszalne, które sprawowane są w Tanzanii. Prowadzimy różę różańcową, polecając w niej wszystkie dzieła misyjne.

W końcu nastąpiło to, co zapowiadał Pan Jezus każdemu, kto zdecydowanie pójdzie za Nim. Nastał okres próby. Byłem krytykowany i pouczany. Przechodziłem trudne chwile goryczy i niezrozumienia. W grudniu 2015 roku dokonałem dogłębnej analizy swojego życia. Wziąłem pod uwagę wszystkie za i przeciw, zadałem sobie pytanie: „co dalej?”. Zewsząd czułem podszepty szatana. Modliłem się do Pana Jezusa gorliwie i wytrwale, tak jak modliłem się pięć lat temu, pytając o poznanie sensu mojego życia. Prosiłem o wskazanie mi właściwego kierunku działania. Otrzymałem odpowiedź. Był to olśniewający błysk światła Bożego. Mam skupić całą swoją działalność na Adopcji serca i dawać świadectwo wszędzie tam, gdzie to będzie możliwe. Moim przewodnikiem będzie Pan Jezus. Wszystkie inne plany muszą ustąpić miejsca temu zadaniu. Poczułem niesamowity spokój i pewność, co do wskazanej mi drogi życia. Zakochałem się w Adopcji na odległość, a ta miłość zaowocowała zaadoptowaniem przez Wspólnotę dziesięciorga dzieci. To Pan Jezus poruszył moje serce. Jego słowa: „kto by przyjął jedno takie dziecko w imię moje, Mnie przyjmuje”, głęboko wryły się w mój umysł i serce. Teraz wiem, że nie wystarczy współczuć i być poruszonym ciężkim losem afrykańskich dzieci. To zbyt mało. Trzeba działać. ADOPCJA SERCA TO MOJA MISJA ZLECONA MI PRZEZ PANA. Dzisiaj szukam szaleńców Bożych, którzy pragną podobnie jak ja zostać misjonarzami działającymi niejako na zapleczu. Którzy poprzez adopcję serca lub inną z opisanych wyżej form pomocy misjom i misjonarzom pragną realizować swoje chrześcijańskie powołanie do głoszenia Chrystusa Pana całemu światu i w ten sposób zmierzać ku wieczności.

Zróbmy wspólnie coś pięknego dla Pana Boga.

„Wiara bez uczynków martwa jest” - ja to usłyszałem sercem i umysłem, jako słowa skierowane do mnie. Usłyszałem i odpowiedziałem na nie konkretnym działaniem. Jestem szczęśliwy. Dzisiaj wiem, że dopiero życie Ewangelią jest gwarancją udanego i szczęśliwego życia.

Zapraszam do współpracy każdego, kto gotowy jest zmęczyć się dla Chrystusa Pana i Jego sprawy. Kto gotowy jest zmierzać ku wieczności wąską i stromą ścieżką.

Praca domowa: Życie jest wędrowaniem. Droga, którą idę, ma mnie zaprowadzić do celu. Jaki jest cel Twojego życia? Dokąd zmierzasz? Czy idziesz we właściwym kierunku? Pan Jezus mówi do każdego z nas. Pójdź za mną. Ja Jestem Drogą, Prawdą i Życiem.

Każdego dnia dziękuję Panu Bogu za powołanie franciszkańsko-misyjne.

Pokój i dobro.

Mirosław,

telefon kontaktowy 501 734 116

powr�t

wszelkie prawa zastrzeżone - 2014 - www.mali-rycerze.pl

d&h www.f-ski.pl