Legion Małych Rycerzy Miłosiernego Serca Jezusowego

Zofia Grochowska
założycielka
Małych Rycerzy Miłosiernego Serca Jezusowego

Ja was wybrałem i was powołem, potrzebuję was i wzywam.

> Duchowość > Rady i Praktyki Duchowe

MUSISZ ZRZUCIĆ SWOJE KAJDANY

Każdy z nas poczuł się kiedyś skrzywdzony – zdradzony, pominięty, zlekceważony, zapomniany, wykorzystany… Takie przykre doświadczenie wywołuje w nas rozczarowanie, frustrację, gniew i przygnębienie. Wszyscy mamy te rany. Lecz to nie rany są tym, co nas okalecza i przykuwa do samych siebie, ale sposób w jaki na nie reagujemy. Reagujemy gniewem, urazą, goryczą, osądem, buntem i całą gamą innych – niezbyt miłych myśli i uczuć.

Czasami „wypowiadamy” różne rzeczy wewnątrz nas samych, takie jak: „Nienawidzę go!”, „Nie chciałabym być taka jak ona…”, „co za kretyn”, „żałuję, że on jeszcze żyje” itd. To wszystko są to formy braku przebaczenia i musimy się ich pozbywać. Jak pisze św. Paweł: „Niech zniknie spośród was wszelka gorycz, uniesienie, gniew, wrzaskliwość, znieważanie – wraz z wszelką złością. (…) Przebaczajcie sobie, tak jak i Bóg wam przebaczył w Chrystusie„ ( Ef 4,31-32 ).

Gdy zostaliśmy przez kogoś źle potraktowani często znajdujemy pewną błogość w poczuciu krzywdy. Opowiadamy swoją historię, mówiąc o tym, jak zostaliśmy źle potraktowani i staliśmy się ofiarą. Czasami opowiadamy nasze historie innym. Im więcej tego robimy, tym bardziej podsyca to nasze urazy i gorycz. Staje się to także nawykiem. Przywiązujemy się do opowiadania swoich historii. Czujemy się do tego uprawnieni i nakłaniani. Pomaga nam to uzyskać współczucie innych i usprawiedliwić swoje negatywne reakcje. „Zobacz, ile wyświadczono mi zła. Mam prawo do takiego samopoczucia.” Lecz tutaj nie chodzi o prawo do czegoś. Tutaj chodzi o wybór pomiędzy błogosławieństwem a przekleństwem.

W każdym najdrobniejszym wydarzeniu codziennego życia staje przed nami wybór. Czy w tej sytuacji, w tych okolicznościach, podczas tego spotkania z inną osobą odpowiedzieć błogosławieństwem czy przekleństwem. Czy stać się światłem w ciemności, czy też przeklinać ciemności i w ten sposób stawać się jej częścią. Św. Paweł przypomina nam: „Błogosławcie tych, którzy was prześladują. Błogosławcie a nie złorzeczcie” ( Rz12,14 ).

Trzy lekarstwa.

Wyobraź sobie, że jedziesz samochodem, gdy nagle ktoś zajeżdża ci drogę i musisz gwałtownie zahamować. Warczysz w środku ze złości, twoje ciało się napina, twarz się wykrzywia i wyrzucasz z siebie: „ Co za kretyn ! Dlaczego nie nauczyłeś się jeździć ?” Stopniowo zaczynasz się uspokajać, a potem uświadamiasz sobie, że właśnie wybrałeś przekleństwo zamiast błogosławieństwo. Co zrobić ? Zastosuj „ Trzy lekarstwa”:

1. Żal. „ Och, Panie, znów to zrobiłem. Przepraszam, Panie. Żałuję tej reakcji, żałuję myśli, osądu, złości i słów jakie wypowiedziałem.”

2. Odwołanie. „ Odwołuję te wszystkie negatywne, nieżyczliwe myśli, Panie. Odwołaj te myśli i słowa.”

3. Zastąpienie. „ Zastępuję te przekleństwa błogosławieństwem, Panie. Przebaczam mu i błogosławię i proszę Cię, Panie, abyś i Ty mu pobłogosławił.”

(…) Innym sposobem uczenia się odpowiadania ludziom i sytuacjom za pomocą błogosławieństwa jest wzorowanie się na Jezusie. (….)

Jaka była reakcja Jezusa, gdy został wydany?

Jaka była Jego reakcja na przemoc?

A nawet na tę okropną przemoc na krzyżu?

Czy chciał odwetu, wyrównania rachunku?

Czy opowiedział komuś swoją historię?

Czy pogrążył się w Swoich myślach, pielęgnując i rozpamiętując wszelkie powody, dlaczego miał prawo czuć gniew, gorycz, bunt, osąd i inne formy braku przebaczenia? (…)

Jak zareagował Chrystus?

Powiedział: „Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią.” Ojcze przebacz im. I Jezus Chrystus mówi do ciebie – właśnie teraz i w każdej chwili, gdy doświadczasz krzywdy – „Przebacz, przebacz, przebacz.”

Czy są tacy ludzie, którym powinieneś wybaczyć? Jeśli tak, powinieneś z nimi porozmawiać, najlepiej osobiście, jeśli to jest możliwe. Jeśli to nie jest możliwe, to powinieneś porozmawiać z nimi w swoich myślach. Nie wypieraj się cierpienia, nie neguj tego, jak bardzo czujesz się skrzywdzony. (…) Za każdym razem, gdy to robisz, zdejmujesz sobie kajdany. (…) Katechizm mocno podkreśla konieczność przebaczania, ale także potwierdza tę rzeczywistość, że nie leży w naszej mocy nieodczuwanie obrazy. Nie mamy mocy, aby zapomnieć obrazę. (Katechizm 2843). (…) Poproś o łaskę prawdziwego przebaczenia osobie, która cię skrzywdziła, a potem za każdym razem, gdy w twoim umyśle odezwie się ta stara melodia i znów poczujesz krzywdę, ofiaruj ją Duchowi Świętemu jako modlitwę za te osobę. Gdy to będziesz robił, twoja pamięć stopniowo będzie się oczyszczać, twoje serce będzie uzdrawiane, a moc krzywdy nad tobą osłabnie.

(…) Musisz wołać do Pana i pozwolić, by pokruszył nasze kajdany. Nie ma lepszego miejsca, gdzie można to zrobić, niż konfesjonał. (…) konfesjonał jest miejscem, gdzie leczy się rany. To nie jest tylko miejsce, gdzie idziemy z naszymi grzechami.

Spowiedź jest postępującym procesem uzdrawiania.

Vinny Flynn, „7 tajemnic spowiedzi”, Radom 2013, s.183

powr�t

wszelkie prawa zastrzeżone - 2014 - www.mali-rycerze.pl

d&h www.f-ski.pl